Blog

14 dagen geleden zijn we vanaf het vliegveld van Praag vertrokken richting Thailand, en inmiddels voelt het leven in Nederland als een doos met herinneringen: sommige ruiken nog naar versgebakken bietencake, andere naar “waarom deed ik dit ook alweer?” 😄

Het leven dat we nu leiden, duwt ons vooral het nu in, soms zachtjes, soms met een vriendelijke schop onder m’n kont. Er gebeurt van alles in mijn hoofd én in mijn lichaam. Geestelijk ben ik nog bezig met het loslaten van het oude, maar het gaat echt elke dag makkelijker. Gisteren kreeg ik van een vriendin foto’s van ons oude huis en toen moest ik toch wel even slikken. De plek waar ik zo aan gehecht was, waar zoveel moois gebeurde, is niet meer van ons. En tegelijk voel ik ook: dit was een goede beslissing. We gaan ooit weer een plek creëren die nóg mooier is, ergens anders, op een manier die bij ons nieuwe leven past.

En hoe gaat het reizen tot nu toe? Na ongeveer 24 uur onderweg zijn, kwamen we eindelijk aan op onze eerste bestemming. Ik had een prachtig resort gevonden, op zo’n 15 minuten van het vliegveld van Phuket, aan de Andaman-kust. Een wit strand, palmen, en dat alles gewoon vanaf ons balkon te zien. Toen ik dat zag, realiseerde ik me: mijn droom is uitgekomen. Ik keek naar de plek die ik zó vaak in mijn meditaties had gevisualiseerd en ik kon de tranen niet tegenhouden. Het was overweldigend.

We hadden vier nachten geboekt om even te landen en te wennen aan het klimaat, al moet ik zeggen: die vochtige hitte is voor mij echt een uitdaging. Ik ben Pitta/Kapha type, dus warmte en vocht heb ik van mezelf al genoeg.

De eerste dagen waren daarom vooral veel zweten, en als ik in de zon zat voelde ik me net een kreeft in een pan. Gelukkig zijn er overal kokosnoten te koop, dus ik dronk er dagelijks minimaal één. Hydratatie met een rietje en een tropisch decor, daar kan zelfs mijn innerlijke dramaqueen weinig tegenin brengen.

Ook dat gevoel dat ik “actief moet zijn” zat nog stevig in mijn systeem. We huurden een motor en gingen de omgeving ontdekken, aten vooral veel fruit en schaften de nodige dingen aan zoals hoeden en een nieuwe bikini. Die oude was inmiddels 25 jaar oud en eerlijk… hij was echt op. Ja, dat krijg je als je bij de zee leeft waar je lekker naakt kan zwemmen. Dan krijgt zo’n bikini een bijrol in plaats van een hoofdrol 😅 En natuurlijk was ik op dag één al verbrand, terwijl ik toch echt “maar héél even” aan het zwemmen was.

Onze volgende plek, waar we op 6 december aankwamen, was Tonsai Beach bij Krabi. Daar kom je alleen met een longtail-bootje, en als je pech hebt en het water staat laag, mag je eerder uitstappen en met al je spullen door een meter hoog water over een rotsige bodem waden. Ja hoor, ook die ervaring mag nu in mijn persoonlijke avonturenboekje. Inclusief net niet natte onderbroek.

Wat ik niet wist, is dat Tonsai echt een klimlocatie is waar mensen van over de hele wereld komen om die prachtige rotsen te beklimmen. Ik vond het geweldig, want ik heb 25 jaar geleden ook een actief klimmersleven gehad en hing regelmatig in de klimhal in Amsterdam. We klommen en boulderden af en toe buiten, dus ik voelde me direct thuis tussen al die jonge en soms ook oudere mensen die daar rondliepen met hun touwen en klimschoentjes. De energie was daar zó anders: een soort hippieplek, gemoedelijk, een gevoel van samenzijn. Elke avond raakten we wel met iemand aan de praat bij Mama Chicken (ons lievelings). Druk, gezellig en ook nog betaalbaar. En dan had je Rayley Beach vlakbij, waar alles drukker en chiquer was. Leuk voor anderen, maar Tonsai sfeer was echt op ons lijf gemaakt.

En dan de natuur… wauw. We hadden een bungalow in een resort tussen palmen, en er waren regelmatig aapjes die sprongen, speelden of gewoon stil zaten te kijken alsof ze de managers van het eiland waren. Grote rotsen om ons heen, adelaars in de lucht, vogels, vlinders, salamanders, kleine varanen, kakkerlakken en ja hoor… ook schorpioenen. Dat laatste heb ik nogal letterlijk meegemaakt, want ik ben door een zwarte geprikt. Even schrikken, maar de locals reageerden superrelaxed en gaven me meteen een zalfje. Waarschijnlijk was het niets ernstigs, en gelukkig had ik er verder geen last van.

We bleven er een kleine week, precies lang genoeg om te genieten van het heerlijke Thaise eten, de jungle, nieuwe ontmoetingen, een paar populaire eilanden, snorkelen en lekker bruin worden. Toen we op 12 december weer wegvoeren, voelde ik heel sterk: dit plekje blijft voor altijd in mijn hart. Daaaaag Tonsai Beach…

Daarna gingen we richting Koh Phangan. Ik moet eerlijk zeggen: het uitzoeken hoe je van de ene plek naar de andere komt vind ik best lastig, en de reis zelf maakt me ook zenuwachtig. Gelukkig konden we op Tonsai alle tickets regelen tot Koh Phangan, en het enige wat we moesten doen was op tijd vertrekken zodat we de ferry nog haalden. We gingen om 9.00 uur weg en na twee minivans en een ferry later zaten we om 16.00 uur op Koh Phangan. Alles ging prima… tot ik op de ferry toch echt zeeziek werd. Ik dacht nog: het zou wel mee vallen. Nou, niet dus. Terwijl mijn lief doodleuk stond te dansen op het bovendek alsof hij auditie deed voor “So You Think You Can Ferry”, zat ik beneden kotsend te bidden dat het snel voorbij zou zijn. Tweeënhalf uur later, zwak en wiebelig, kon ik eindelijk met mijn zware rugzak een taxi in. Ik zal nóóit meer vergeten een pilletje tegen zeeziekte te nemen.

En toen kwamen we aan op onze derde plek: een prachtig ruim Thais huisje met een fijne slaapkamer en bed, eigen badkamer, keuken, balkon en een grote veranda. Alles mooi versierd en gestyled, het ruikt heerlijk naar wierook, en er is zelfs genoeg ruimte om mijn dagelijkse yoga en oefeningen te doen. We zijn vooral blij dat we weer zelf kunnen koken, want eerlijk is eerlijk: hoe lekker het Thaise eten ook is, het wordt vaak gemaakt met oliën die niet echt ideaal zijn. Dat hebben we gemerkt. Mijn lief had bij aankomst een zware nacht en gaf de hele nacht over, maar gelukkig had ik neem bij me. Na het innemen ging het al snel beter. En wat mij betreft - de stoelgang is echt Pitta uit balans....

Dat ik ons met mijn Ayurvedische kennis gezond houd en weet wat ik moet doen bij klachten, is natuurlijk al bekend, maar ooooh wat ben ik nóg dankbaarder voor deze kennis op reis. Alles is nu anders en onze lichamen moeten wennen, dus weten wat te doen, wat te eten en vooral wat niet, is echt cruciaal. Daarom probeer ik gefrituurd en veel gewokt eten zoveel mogelijk te vermijden, omdat dat het vuur in het lichaam nog intenser maakt. In combinatie met de hitte kan dat zorgen voor diarree, losse stoelgang, misselijkheid, overgeven, hoofdpijn en ontstekingen. En dan heb ik het nog niet eens over het korte lontje, irritaties, woede en andere intense emoties die kunnen ontstaan bij hoge Pitta. Dus: veel kokoswater, kokoscurry met gestoomde rijst, sticky rice met mango en kokosmelk, veel fruit, geen koffie, geen alcohol… dat zijn nu onze regels. Al geniet mijn lief soms van een koud biertje en bestel ik af en toe ook gewoon heerlijke stir-fried noodles of fried rice, maar dan wel met die gedachte: hoe laat is het, en waarmee combineer ik dit zodat het niet “te veel” wordt.

Gisteren hebben we al een motor geregeld en gingen we op ontdekkingstocht over het eiland. Zo leuk: je vindt hier ook biologische winkeltjes en zelfs ghee. Daar word ik oprecht blij van. We ontdekten ook een enorme buitenwinkel met superveel fruit en groenten en allerlei andere dingen, zelfs een soort zuurdesembrood, boter én kaas. Sinds gisteren eten we dus weer meer op onze eigen manier en daar zijn we echt blij mee. Ik besef wel dat contact maken lastiger wordt als je niet in restaurants eet, maar het is oké. Ik ben heel blij met ons fijne huisje tussen palmen.

Omdat het nu het einde van het regenseizoen is, vallen er af en toe nog flinke buien. Dan komt er zóveel water naar beneden dat het niet zoals in Nederland netjes via ondergrondse kanalisatie wegloopt, maar gewoon op de wegen blijft liggen. We rijden dus regelmatig door diepe plassen en dat is best spannend, maar gelukkig kan mijn lief heel goed motorrijden. Ik doe vooral mijn bijdrage door “kalm te ademen” en niet om de drie seconden “PAS OP!” te roepen. Sterker nog, ik moest op een gegeven moment echt lachen hoe wij daar van een diepe kuil vol van water van een naar een ander reden en het had geen einde Groei, hè 😉

Vandaag is het zondag en ik geniet van tijd voor mezelf: kundalini yoga, schrijven, en even niets anders hoeven. Het gaat me steeds beter af om dieper te ontspannen en meer vertrouwen te voelen in het leven.

En we hebben inmiddels ook een kat (Crump) die vaak langskomt en luidruchtig om iets vraagt (waarschijnlijk eten). Helaas heb ik geen vlees, dus de catering is beperkt. Vandaag kreeg ze een stukje omelet en ze was zó blij dat ze nu heerlijk ligt te slapen op onze stoel, alsof ze huur betaalt. Het voelt hier echt even weer thuis. Dankbaar!!!!

To be continued… 🌿🐾